موارد مصرف سایمتیدین

موارد مصرف سایمتیدین (Cimetidine as Hcl)

الف) درمان کوتاه مدت زخم‌های دوازدهه.
ب) پیشگیری از زخم دوازدهه.
پ) درمان زخم‌های فعال و خوش‌خیم معده.
ت) درمان حالات پاتولوژیک ترشح بیش از حد اسیدمعده (مانند سندرم زولینگر - الیسون ، ماستوسیتوز عمومی و آدنوم متعدد غدد درون‌ریز) و سندرم روده کوتاه.
ث)برطرف کردن نشانه‌های رفلاکس معده بر مری.
ج) خونریزی قسمت فوقانی دستگاه گوارش ، ازوفاژیت، زخم‌های گوارشی ناشی از استرس.
چ- جلوگیری از زخم دستگاه گوارش فوقانی.
ح) سوزش سردل، سوزش معده.
خ) بیماران بستری با زخم‌های مقاوم به درمان یا شرایط ترشح بیش از حد یا بیمارانی که قادر به مصرف داروهای خوراکی نیستند، بیمارانی که خونریزی گوارشی دارند، کنترل pH در بیماران بدحال.

مکانیسم اثر سایمتیدین (Cimetidine as Hcl)

اثر ضد زخم: این دارو از طریق رقابت با هیستامین در سطح گیرنده‌های H2 سلول‌های جداره‌ای ، ترشح پایه‌ای اسید معده و ترشح شبانه آن را مهار می‌کند. این دارو تحریک ترشح معده توسط غذا، کافئین، انسولین، هیستامین، بتازول و پنتاگاسترین را نیز مهار می‌کند. همچنین سایمتیدین ممکن است مقاومت مخاطی معده و ترمیم آن را افزایش دهد. یک دوز 300 میلی‌گرمی از فرم خوراکی یا تزریقی حدود 80 درصد از ترشح اسید معده را برای مدت 4 تا 5 ساعت مهار می‌کند.

موارد منع مصرف سایمتیدین (Cimetidine as Hcl)

آلرژی نسبت به این دارو یا حساسیت متقاطع به سایر داروهای آنتاگونیست گیرنده‌های H2.

موارد احتیاط: آسم (با مقادیر زیاد سبب تشدید بیماری می‌شود)، سیروز، اختلال شدید عملکرد کبد و اختلال متوسط تا شدید عملکرد کلیه (به دلیل تجمع این دارو ).

عوارض جانبی سایمتیدین (Cimetidine as Hcl)

اعصاب مرکزی: سرگیجه، کانفوزیون (بخصوص در بیماران سالمند و یا بیماران بسیار بدحال )، سردرد، افسردگی.
قلبی ـ عروقی: برادیکاردی.
دستگاه گوارش: یرقان، اسهال خفیف و گذرا.
ادراری ـ تناسلی: نفریت بینابینی، ناتوانی قابل برگشت جنسی، احتباس ادرار، ژنیکوماستی خفیف (در صورت مصرف طولانی مدت).
خون: آگرانولوسیتوز (بهندرت)، نوتروپنی (بهندرت)، ترومبوسیتوپنی، کم خونی آپلاستیک.
سایر عوارض: بثورات پوستی، واکنش‌های آلرژیک، درد در محل تزریق عضلانی، تب (به ندرت)، کهیر.

تداخل دارویی سایمتیدین (Cimetidine as Hcl)

سایمتیدین متابولیسم داروهای زیر را کاهش داده و خطر مسمومیت با آنها را افزایش می‌دهد. بنابراین، کاهش مقدار مصرف آنها ضروری است:
داروهای مهارکننده گیرنده بتا - آدرنرژیک (مانند پروپرانولول )، فنی‌توئین، لیدوکائین، پروکائینآمید، کینیدین، بنزودیازپین‌ها، دی‌سولفیرام، مترونیدازول، گزانتین‌ها، داروهای ضدافسردگی سه‌حلقه‌ای، داروهای خوراکی جلوگیری‌کننده از بارداری، ایزونیازید، وارفارین، کارموستین.
در حال حاضر، توانایی سایمتیدین در مهار متابولیسم داروها برای درمان مصرف بیش از حد استامینوفن مورد ارزیابی قرار گرفته است (ممکن است تشکیل متابولیت‌های سمی برای کبد را کاهش دهد).